Jarenlang ben ik gepest geweest en heb ik geen vrienden gehad | mijn pestverhaal

Heel mijn basisschool tijd en een deel van de middelbare school was voor mij een regelrechte hel. Jarenlang ben ik gepest, getreiterd en buitengesloten geweest. Ja het was klote en ja ik heb mij heel erg eenzaam en niet gewaardeerd gevoeld. Toch ben ik er sterk uitgekomen en heeft het mij gemaakt tot wie ik ben.

Ooit heb ik mijn pestverhaal op YouTube gezet en dat was soort van makkelijker om te doen dan het schrijven daarvan. Ik denk dat ik niet eerder zo open over het pesten ben geweest. Nu kan ik zeggen dat ik een sterk persoon ben die zich nooit en te nimmer meer zo laat behandelen. Vroeger was dat helaas anders en daar ga ik uitgebreid op in. 

Hoe het pesten begon

Ik ben nu 26 jaar en het pesten begon denk ik toen ik in groep drie van de basisschool zat. De details weet ik niet meer maar ik had wel het idee dat ik op één of andere manier het pispaaltje was. Er werden groepjes gevormd, vrienden gemaakt en ja als je er dan net buiten valt of je past er net niet bij dan kunnen kinderen heel hard zijn. Vanaf groep drie tot groep acht ben ik continu gepest geweest en verliep het contact heel moeizaam. Als kind zijnde doet dat wat met je en dat deed het ook met mij. Ik denk dat ik het zelf best wel verdrongen heb want hoe en wat weet ik niet meer, maar als ik eraan terug denk dan voel ik wel die eenzaamheid.

Gelukkig heb ik geweldige ouders die er altijd voor mij waren en dankzij hun was het allemaal te verdragen. Toch heb ik als kind zijnde 'schade' opgelopen door het pesten en ben ik een aantal jaar hiervoor in therapie geweest. Vroeger vond ik het verschrikkelijk om daarheen te gaan, nu ben ik alleen maar blij dat mijn ouders dit hebben gedaan. De gevolgen van pesten zijn niet te overzien en je kan een kind helemaal vormen hierdoor en dat is gewoon zo erg. 

Nog steeds worden gepest op de middelbare school

Van de basisschool herinner ik mij niet helemaal meer, maar de middelbare school weet ik nog wel. Een aantal van de kinderen van de basisschool gingen ook mee naar de middelbare school en ja je kan het misschien wel raden. Het pesten ging gewoon door. 

Iets wat ik nog steeds herinner is dat er niemand met mij in een tent wou slapen met kamp en niemand wou naast mij fietsen de weg ernaar toe. Dat doet zeer. Dus heb ik het zo gefaked dat ik met het busje mee mocht rijden een stuk, zodat ik maar niet alleen hoefde te zijn. Het leek wel alsof niemand mij wou, aardig vond of wat dan ook. Oh en eenzaam dat ik mij voelde, verschrikkelijk.

Ik ben ook vaak achterna gefietst van school naar huis toe en halverwege haalde ze me in, begonnen ze te trappen, te spugen en mij uit te schelden. Had ik eindelijk een groepje vriendinnen verzameld kwam er een pester bij die iedereen tegen mij opzette. Door haar ben ik in het fietsenhok in elkaar getrapt. Vaak zat was ik alleen te vinden in de pauze omdat ik geen vrienden had. Het enige wat ik wou was erbij horen, maar blijkbaar was ik anders?

Dit ging eigenlijk de eerste twee jaar zo door en op een gegeven moment kwam daar een einde aan. Ik werd opstandig, ging echt puberen en kreeg twee vriendinnen en één daarvan is nog steeds mijn beste vriendin. De opstandigheid zorgde ervoor dat ik een beetje met rust gelaten werd, alleen het pesten zelf hield nooit helemaal op. Ik heb een training gehad waar ik leerde om voor mezelf op te komen, ging naar een andere klas en probeerde daar weer mijn draai te vinden. Helaas had ik nooit het gevoel dat ik helemaal werd geaccepteerd en dat heeft echt jaren geduurd voordat ik mezelf wel fijn voelde bij andere mensen.

Wat ik wel heel bijzonder vond is dat een meisje dat mij ook heeft gepest mij een jaar of twee geleden een berichtje heeft gestuurd. Ze stuurde dat ze spijt had en dat ze het nooit zo had bedoeld. Ze schreef ook dat ze niet had beseft wat dat met mij had gedaan. Dit waardeerde ik enorm en ik stuurde ook terug dat ik het haar had vergeven want dat hoort er ook bij. Ik koester geen wrok meer tegen de mensen die mij echt pijn hebben gedaan en als ik tegen kom zou ik gewoon hallo zeggen. Ze worden alleen nooit mijn beste vrienden en vergeven heb ik gedaan alleen vergeten doe ik nooit. Ik hoop alleen dat ze ook inzien wat ze hebben bereikt of hebben gedaan. Want ik denk dat elke pester nog heus wel weet wat ze mij hebben aangedaan.. 

Reünie 

Als ik eerdaags een bericht krijg over een reünie zou ik daar niet naartoe willen gaan. De pesters hebben mij echt kut laten voelen en hebben mij echt kapot gemaakt. Dat ik ze heb vergeven wil niet zeggen dat ik ze wil zien. Bovendien ben ik bang dat als ik ze nu zie dat ik er dan wat van zeg. Dus misschien moet ik wel gaan? Zeggen hoe ik erover denk? Als ik nu terug denk aan vroeger dan snap ik gewoon niet hoe ik mij zo heb laten behandelen. Dit is uiteraard achteraf want op dat moment was alles anders. Dat niemand wat met je wilt doen, fietsen, praten of vriendinnen zijn. Jeetje wat een rot gevoel geeft dat en dat wens ik echt niemand toe. .

Dit was in grote lijnen mijn pestverhaal en ik weet zeker dat ik veel dingen ben vergeten maar zo gaat dat nou eenmaal. Vervelende gebeurtenissen probeer je toch een beetje op de achtergrond te schuiven. Ik vind het gewoon heel jammer dat mensen elkaar dit aan kunnen doen. Zelf zou ik nooit iemand zo behandelen want ik weet hoe het voelt. Toch heeft dit alles er wel voor gezorgd dat ik ben wie ik nu ben. Ik ben trots op mezelf en ik ben blij dat ik deze persoon ben geworden.

Mocht je hier nog vragen, opmerkingen of wat dan ook over hebben? Stuur mij gerust een berichtje!

Ben jij weleens gepest geweest? Of was jij de pester?