Ik erger mij dood aan mensen die geen oprechte interesse tonen

Hé hoe gaat het met je? Een doodnormale vraag toch? Ik stel hem regelmatig en misschien jij ook wel. Maar hoe vaak merk je dat er oprecht interesse is? Te vaak komt het voor dat mensen niet oprecht interesse tonen en ik erger mij hier dood aan. Vandaag deel ik weer mijn ongezouten mening met je.

Geen interesse

Regelmatig ervaar ik als ik met iemand een gesprek hebt dat een gesprek dan heel snel een andere wending krijgt. Ik snap best dat als je elkaar amper kent dat je dan iets over jezelf vertelt om het gesprek gaande te houden, i get it. Maar als je elkaar dan wat langer kent en je merkt dat er bijna niet aan je wordt gevraagd hoe het met je gaat, dan is dat vervelend. Als je dit dan ook nog eens vaker ervaart ga je bij jezelf afvragen waarom er nooit wat aan jou wordt gevraagd. En ja eerlijk? Dat is gewoon rot.

Maar waarom tonen mensen dan geen interesse?

Tja dat is een goeie vraag. Ik denk dat het ook komt omdat mensen ook gehoord willen worden. Ze willen vertellen wat er allemaal speelt in hun levens en dat is helemaal prima. Alleen, denk ook eens aan de ander. Als je elkaar tegenkomt of spreekt of wat dan ook dan vraag je eerst hoe het met diegene is toch? Vaak hoor je dan ja het gaat goed. Maar hoe goed gaat het eigenlijk? Misschien is alles wel rot en willen ze er eigenlijk over praten en doen ze dat niet uit beleefdheid. Zolang je het niet vraagt en geen oprechte interesse toont ga je die informatie er niet uit krijgen. Het is daarom goed als je wat vaker vraagt en interesse toont. Ik denk dat je hieruit veel meer pure en oprechte gesprekken krijg en niet zo oppervlakkig.

Iedereen is maar met zichzelf bezig

Ondanks dat ik mijn best doe om interesse te tonen in anderen merk ik dat ik zelf ook mijn verhaal wil doen. Is dat gek? Nee absoluut niet. Maar juist omdat we zo met onszelf bezig zijn, vergeten we eigenlijk een ander. Stel jezelf eens de vraag hoe vaak jij de laatste tijd oprechte interesse in iemand hebt getoond. Geef hierbij ook eerlijk antwoord en probeer er ook wat mee te doen. Mijn zusje attendeerde mij er van de week op dat ik ook weleens een vraag stel uit beleefdheid om vervolgens de nadruk op mezelf te leggen. Eerst dacht ik no way dat doe ik niet, want ik heb er zelf een bloedhekel aan. Maar nog geen paar uur later betrapte ze mij midden in een situatie. Toen dacht ik wel van wauw oké dit is niet fair van mij. Ik denk daarom dat iedereen er wel een handje vol van heeft, maar probeer echt af en toe wat meer door te vragen.

Knik, glimlach en hum

Je hoort vaak dat je of een prater of een luisteraar bent. Maar wat nou als je een beetje van allebei bent? Ik kan heel makkelijk praten maar ik weet ook wanneer ik moet luisteren. Het is juist zo goed om eens aandachtig te luisteren naar wat de ander te zeggen heeft. Knik, glimlach en hum eens. Dat zijn goede manieren om te laten zien dat je echt aan het luisteren bent in plaats van dat je diegene telkens wilt onderbreken met ja maar ik en ja maar dat.

Het kost gewoon negatieve energie en dat wil ik niet meer

De afgelopen jaren merk ik ook dat zulke mensen mij enorm veel energie kosten en dat is jammer. Want qua persoon zullen ze echt super zijn, alleen als de gesprekken continu over diegene gaat dan is het rot. Je gaat je afvragen of jij nog wel belangrijk bent of je gaat steeds minder snel dingen delen. Want tja er wordt toch nooit geluisterd. Negatieve energie moet je zoveel mogelijk bannen in je leven en je juist omringen met het positieve. Uiteindelijk loont het en word je er zelf een leuker mens van.

Het is dit keer geen lang artikel geworden met heel veel woorden aan waarom ik mij hier wel niet aan erger. Ik wil hiermee even kwijt waar ik al langere tijd mee zit en ik ben blij dat ik dat zo op mijn blog mag uiten. Er zijn vast mensen die hier een negatieve mening over hebben maar het zei zo dan. Ik ben in in ieder geval blij dat ik de stap heb durven zetten om hier een mening over te hebben.

Toon jij oprecht interesse in je medemens?